مداحی یاد یاس و لاله


جهت دانلود و تماشا اینجا کلیک کنید


با یاد یاس و لاله

دارم یک دنیا ناله

بزرگی کن نگیر ازم

سراغی از سه ساله

از کجا بگم

بی کسی ها

کوفه و شام

یا ویرونه

از کجا بگم

ای بی کفن

رفتی و من قلبم خونه

یار با وفا حسین

عشق سر جدا حسین

آخرش تو کربلا

می کشی مرا حسین

مگه چی بود گناهم؟

غریب و بی پناهم

یه اربعین گذشته و بازم تو قتلگاهم

پیش قبر تو ، وقت طواف

جای قلاف رو دستامه

پیش قبر تو ، در تب و تاب

جای طناب روی پاهامه

من عزیز حیدرم

پیش زهرا مادرم

سوغات از تو کربلا

پیرهنت رو می برم

یار وفا حسین

عشق سرجدا حسین

آخرش تو کربلا می کشی مرا حسین


نبود شرط وفا خود روی مرا نبری


حالا میون سحرا میگم با موج دریا

چه قدر کوچیک قبر تو

یا ساقی العطا شاه


روضه خوندم از خون جگری

در به دری ، اشک و غم ها

روضه خوندم از کعب می ، بزم می و نامحرم ها


مادری تو کربلاس ، خسته و صاحب عزاست

هی میگه به زیر لب ، قبر شیرخواره ام کجاست؟


جهت دانلود و تماشا اینجا کلیک کنید


منبع : اینجا



متن زیارت عاشورا ی معروفه به همراه ترجمه


اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خِیَرَةَ اللَّهِ و َابْنَ خِیَرَتِهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ و َابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیّینَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ فاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِساَّءِ الْعالَمینَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثارِهِ وَ الْوِتْرَ الْمَوْتُورَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَعَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائِکَ عَلَیْکُمْ مِنّى جَمیعاً سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ یا اَبا عَبدِ اللِه،
سلام بر تو اى ابا عبد اللّه،سلام بر تو اى فرزند رسول خدا،سلام بر تو اى فرزند امیر مؤمنان،و فرزند سرور جانشیان،سلام بر تو اى فرزند فاطمه سرور بانوان جهانیان،سلام بر تو اى خون خدا،و فرزند خون خدا و اى تنهاى مظلوم،سلام بر تو و جانهایى که به درگاهت فرود آمدند،از جانب من بر همگى شما سلام خدا براى همیشه،تا هستم و تا شب و روز باقى است،
لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِکَ عَلَیْنا وَ عَلى جَمیعِ اَهْل ِالاِْسْلامِ و َجَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِى السَّمواتِ عَلى جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ فَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسَّسَتْ اَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیْکُمْ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً دَفَعَتْکُمْ عَنْ مَقامِکُمْ و َاَزالَتْکُمْ عَنْ مَراتِبِکُمُ الَّتى رَتَّبَکُمُ اللَّهُ فیها و َلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً قَتَلَتْکُمْ
اى ابا عبد اللّه،هرآینه عزایت بزرگ و سنگین شد،و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام بس بزرگ گشت،و سنگین و بزرگ شد مصیبتت در آسمانها بر همه اهل آسمان،خدا لعنت کند امّتى را که بناى ستم و بیداد را بر شما اهل بیت بنیان‏ نهادند،و خدا لعنت کند قومى را که شما را از مقامتان دور کرد،و از مرتبه‏هایتان برکنار نمود،مرتبه‏هایى که خدا شما را در آنها جاى داد و خدا لعنت کند امّتى را که شما را کشتند،
وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدینَ لَهُمْ بِالتَّمْکینِ مِنْ قِتالِکُمْ بَرِئْتُ اِلَى اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ وَ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ وَ اَوْلِیاَّئِهِم یا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنى اُمَیَّةَ قاطِبَةً وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً ،
و خدا لعنت کند آنان را که امکان و توان جنگ با شما را براى ایشان تدارک دیدند من بیزارى میجویم به سوى خدا و به جانب شما از ایشان و از شیعیان و پیروان و دوستدارانشان،اى ابا عبد اللّه من در صلحم ما کسیکه با شما صلح کرد،و در جنگم با کسیکه با شما جنگید تا روز قیامت،و خدا لعنت کند خاندان زیاد و خاندان مردان را و خدا همه بنى امیه را لعنت کند،و لعنت کند پسر مرجانه و عمر بن سعد و شمر را،
وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسْرَجَتْ وَ اَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتالِکَ بِاَبى اَنْتَ وَ اُمّى لَقَدْ عَظُمَ مُصابى بِکَ فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنى بِکَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ اَللّهُمَّ اجْعَلْنى عِنْدَکَ وَجیهاً بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ فِى الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِیا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلى اللَّهِ وَ اِلى رَسُولِهِ وَ اِلى امیرِالْمُؤْمِنینَ وَ اِلى فاطِمَةَ وَ اِلَى الْحَسَنِ وَ اِلَیْکَ بِمُوالاتِکَ وَ بِالْبَراَّئَةِ
و لعنت کند امّتى را که مرکبها را زین کردند و لگام زدند و جنگ با تو را دنبال کردند،پدر و مادرم به فدایت همانا مصیبت بر من سنگین شد،از خدا که مقامت را گرامى داشت،و مرا به وسیله تو کرامت بخشید،درخواست میکنم،که خون‏خواهى تو را همراه پیشواى یارى شده از اهل بیت محمّد(درود خدا بر او و خاندانش)روزى من کند،خدایا به حق‏ حسین مرا نزد خود در دنیا و آخرت آبرومند قرار ده،اى ابا عبد اللّه من به خدا و رسولش و امیر مؤمنان،و فاطمه و حسن تقرّب میجویم،به دوستى تو و به بیزارى.
مِمَّنْ اَسَسَّ اَساسَ ذلِکَ وَ بَنى عَلَیْهِ بُنْیانَهُ وَ جَرى فى ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَیْکُمْ وَ على اَشْیاعِکُمْ بَرِئْتُ اِلَى اللَّهِ وَ اِلَیْکُمْ مِنْهُمْ وَ اَتَقَرَّبُ اِلَى اللَّهِ ثُمَّ اِلَیْکُمْ بِمُوالاتِکُمْ وَ مُوالاةِ وَلِیِّکُمْ وَ بِالْبَرآئَةِ مِنْ اَعْداَّئِکُمْ وَ النّاصِبینَ لَکُمُ الْحَرْبَ وَ بِالْبَرآئَةِ مِنْ اَشْیاعِهِمْ وَ اَتْباعِهِمْ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ
از کسیکه پایه‏گذارى کرد اساس این واقعه را،و بنا نهاد بر آن بنیانش را،و روان شد در ستم و بیدادش‏ بر شما،و شیعیان شما،از ایشان به سوى خدا و شما بیزارم و به خدا تقرّب میجویم،و پس از آن به شما نیز با دوستى نسبت به شما و دوستى نسبت به دوستان شما،و به بیزارى از دشمنانتان شما،و به بیزارى از دشمنانتان،و برپاکنندگان جنگ با شما،و به بیزاری از شیعیان و پیروان آنها،من در صلحم با کسیکه با شما صلح کرد،و در جنگم با کسیکه با شما جنگید،
وَ وَلِىُّ لِمَنْ والاکُمْ وَ عَدُوُّ لِمَنْ عاداکُمْ فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَنى بِمَعْرِفَتِکُمْ وَمَعْرِفَةِ اَوْلِیاَّئِکُمْ وَ رَزَقَنِى الْبَراَّئَةَ مِنْ اَعْداَّئِکُمْ اَنْ یَجْعَلَنى مَعَکُمْ فِى الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ وَاَنْ یُثَبِّتَ لى عِنْدَکُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِى الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِ وَ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِى الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارى مَعَ اِمامٍ هُدىً ظاهِرٍ ناطِقٍ (بِالْحَقِّ) مِنْکُمْ وَ اَسْئَلُ اللَّهَ بِحَقِّکُمْ
و دوستم با کسیکه‏ شما را دوست داشت،و دشمنم با کسیکه شما را دشمن داشت،پس درخواست میکنم از خدا که مرا به معرفت و دوستان شما گرامى داشت‏ و بیزارى از دشمنان شما را نصیب من کرد،اینکه مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد،و جایگاهم را نزد شما استوار بدارد،و از او میخواهم که مرا برساند به مقام ستوده‏اى که براى شما نزد خداست‏ و روزى کند خون‏خواهیام را به همراه امام هدایت‏گر آشکار و گویاى به حق از خاندان شما،و از خدا درخواست میکنم به حق شما،
وَبِالشَّاْنِ الَّذى لَکُمْ عِنْدَهُ اَنْ یُعْطِیَنى بِمُصابى بِکُمْ اَفْضَلَ ما یُعْطى مُصاباً بِمُصیبَتِهِ مُصیبَةً ما اَعْظَمَها وَ اَعْظَمَ رَزِیَّتَها فِى الاِْسْلامِ وَ فى جَمیعِ السَّمواتِ وَ الاَْرْضِ اَللّهُمَّ اجْعَلْنى فى مَقامى هذا مِمَّنْ تَنالُهُ مِنْکَ صَلَواتٌ وَ رَحْمَةٌ وَ مَغْفِرَةٌ اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.
و شأنى که براى شما نزد اوست،که عطا کند به من به خاطر مصیبت‏زدگیام به شما برترین چیزى را که عطا کند به مصیبت‏زده‏اى به خاطر مصیبتش،چه مصیبتى بزرگ است آن مصیبت،و چه عظیم است آن عزا در اسلام،و در همه آسمانها و زمین.خدایا در این‏جایگاه مرا از کسانى قرار ده،که از جانب تو به آنان درود و رحمت و آمرزش میرسد خدایا حیاتم را حیات ]آمیخته به عشق[محمّد و خاندان محمّد،و مرگم را مرگ]در حال شیفتگى به[محمّد و خاندان محمّد قرار دهد.
اَللّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبرَّکَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آکِلَةِ الَْآکبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِکَ وَ لِسانِ نَبِیِّکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فى کُلِّ مَوْطِنٍ وَ مَوْقِفٍ وَقَفَ فیهِ نَبِیُّکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ. اَللّهُمَّ الْعَنْ اَباسُفْیانَ وَ مُعاوِیَةَ وَ یَزیدَ بْنَ مُعاوِیَةَ عَلَیْهِمْ مِنْکَ اللَّعْنَةُ اَبَدَ الاْبِدینَ وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْکَ وَ الْعَذابَ (الاَْلیمَ) اَللّهُمَّ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَیْکَ فى هذَا الْیَوْمِ وَ فى مَوْقِفى هذاوَ اَیّامِ حَیاتى بِالْبَراَّئَهِ مِنْهُمْ وَاللَّعْنَةِ عَلَیْهِمْ وَ بِالْمُوالاتِ لِنَبِیِّکَ وَ آلِ نَبِیِّکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ اَلسَّلامُ .
خدایا این روز روزى است که به آن تبرّک جستند بنى امیّه،و فرزند جگرخوار،آن لعنت‏شده فرزند لعنت شده بر زبان تو و زبان پیامبرت(درود خدا بر او و خاندانش)در هر کجا و هر موقفى که پیامبرت(درود خدا بر او و خاندانش)در آن ایستاد.خدایا لعنت کن ابا سفیان،و معاویه و یزید فرزند معاویه را،که از جانب تو بر آنان‏ لعنت باد به جاودانگى جاودانها،و امروز روزى است که خوشحال شدند به این روز خاندان زیاد و خاندان مردان،بخاطر کشتن حضرت‏ امام حسین را(درود خدا بر او)خدایا پس لعنت و شکنجه‏ات را بر آنان دوچندان کن،خداى من‏ در این روز و در این‏جایگاه و همه روزهاى زندگیام به تو تقرّب میجویم،به بیزاریام از اینان‏ و لعنت بر ایشان،و به دوستى پیامبر و خاندان پیامبرت(درود بر او و ایشان)
سپس صد مرتبه میگویى
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ اَللّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتى جاهَدَتِ الْحُسَیْنَ وَ شایَعَتْ وَ بایَعَتْ وَ تابَعَتْ عَلى قَتْلِهِ اَللّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمیعاً
بعد صد مرتبه میگویى:
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ (اَبَداً) ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ
خدا لعنت کن نخستین ستمکارى را که به حق محمّد و خاندان محمّد ستم کرد،و آخرین کسى را که در این ستم از او پیروی نمود.خدایا لعنت کن جمعیتى را که با حسین کردند،و همراهى نمودند و پیمان بستند،و پیروى کردند بر کشتن‏ آن حضرت،خدایا همه آنان را لعنت کن،بعد صد مرتبه میگویى:سلام بر تو اى ابا عبد اللّه،و بر جانهایى که به درگاهت فرود آمدند،از جانتب من سلام خدا بر تو باد همیشه تا هستم و تا شب و روز باقى است‏ و خدا زیارت شما آخرین زیارت از سوى من قرار ندهد،سلام بر حسین و بر على بن الحسین‏ و فرزندان حسین،و یاران حسین.
آنگاه می گوئی
اَللّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّى وَ ابْدَاءْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ الثّانِىَ وَالثّالِثَ وَ الرّابِعَ اَللّهُمَّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَ الْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبى سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ
آنگاه میگویى:خدایا اختصاص ده،اوّلین‏ ستمکار را از جانب من به لعنت،و آغاز کن به آن لعنت اولین را،سپس دومین و سومین و چهارمین را،خدایا یزید پنجم‏ آنان را لعنت کن،و لعنت کن عبید اللّه بن زیاد و پسر مرجانه و عمر بن سعد و شمر و خاندان ابو سفیان خاندان زیاد و خاندان مروان را تا روز قیامت.
سپس به سجده می روی و می گوئی:
اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشّاکِرینَ لَکَ عَلى مُصابِهِمْ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلى عَظیمِ رَزِیَّتى اَللّهُمَّ أرْزُقْنى شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لى قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ
سپس به سجده میروى و میگویى: خدایا سپاس تو را سپاس شکرگزاران بر مصیبت‏زدگى آنان،خداى را سپاس بر بزرگى عزایم، خدایا شفاعت حسین را در روز ورود]به قیامت[نصیبم کن،و ثابت بدار قدم صدق مرا نزد خود به همراه حسین‏ و یاران حسین،آنان‏که جانشان را در دفاع از حسین(درود بر او)بخشیدند.

اسامی چهارده معصوم

به شرح زیر است :


حضرت محمد(ص)

حضرت فاطمه زهرا(س)

امام اول: علی(ع)

امام دوم: حسن(ع)

امام سوم: حسین(ع) 

امام چهارم: سجاد(ع)

امام پنجم: محمد باقر(ع)

امام ششم: جعفر صادق(ع)

امام هفتم: موسی کاظم(ع)

امام هشتم: رضا(ع)

امام نهم: محمد تقی(ع)

امام دهم: هادی(ع)

امام یازدهم: امام حسن عسکری(ع)

امام دوازدهم: حجت بن حسن(ع)(عج)

گلی گم کرده ام ...

بسوز ای  شمع و ما را هم بسوزان

که من از شعله پروایی ندارم

یک شب تا سحر مهمان ما باش

که من امید فردایی ندارم

برادر جان سلیمان زمانی

چرا انگشت و انگشتر نداری

گلی گم کرده ام می جویم او را

به هر گل میرسم می بویم او را

گل من یک نشانی در بدن داشت

یکی پیراهن کهنه به تن داشت

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست؟


تا ابد کوثر توحید ز پیمانه ی اوست

سینه ی سوختگان شمع عزاخانه ی اوست

شعله های عطشش در نفس خسته ی ما

کوه سنگین غم ما به روی شانه ی اوست

حرم اوست حریمی که بود کعبه ی جان

دل بشکسته بهشتی است که ویرانه ی اوست

دل آتش زده ی ما که جهانی را سوخت

شعله اش از شرر دامن ریحانه ی اوست

گوهری را که خدا قیمت آن داند و بس

دُرّ اشکیست که تقدیم به دُردانه ی اوست

طُرفه بیتی است از آن شاعر شیرین سخنش

یک جهان عاطفه در ساغر و پیمانه ی اوست

«این حسین کیست که عالم همه پروانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست»

تا از این نُه فلک و هفت رواقش اثر است

سر نورانی او بر سر نی جلوه گر است

سندی را که به خون گلوی خویش نوشت

تا خداییِّ خدا پیش خدا معتبر است

این شهیدی است که با آتش هفتاد و دو داغ

داغ او تا ابدالدّهر به قلب بشر است

در صف حشر پیمبر به رویش خنده زند

هر که را دیده بر آن حنجر خشکیده، تر است

سر ما خاکِ در خاک نشینان درش

دل ما با سر نورانی او همسفر است

نه فقط سینه سپر کرد به هنگام نماز

تا ابد سینه ی او تیر بلا را سپر است

همه مُردند ، چرا هر چه زمان میگذرد

مکتب سرخ حسین ابن علی زنده تر است

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

چشمها چشمه ی زمزم شده از اشک غمش

اشکها سیل شده گشته به دور حرمش

خون اصغر شده مُهر سند پیروزی

دست عباس جدا گشته به پای علمش

او که انگشتر خود داد به سائل نه عجب

که کریمان همه گَردند خجل از کرمش

گر به قدر کرمش دست بگیرد همه را

روز محشر گنه خلق جهان است کمش

نکند قاتل خود را ز کرم عفو کند

به دل سوخته ی فاطمه دادم قسمش

خون ببارید به زخم تن صدپاره ی او

که چهل روز دمید از دل  هر سنگ دمش

بنویسید به خونِ جگر و اشکِ بصر

به در و باغ و رواق و حرم محترمش

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

ذبح مهمان که شنیده لبِ عطشان لبِ آب

جگر بحر و دل  آب ، کباب است کباب

ورق مصحف و خون ، سوره ی نور و سُم اسب؟

سر پاک پسر فاطمه و بزم شراب

زینت عرش خدا نقش زمین از سر نی

چرخ گردون ز چه گردید و نگردید خراب

گرچه پیشانی نورانی اش از سنگ شکست

باز با خون علی اصغر خود کرد خضاب

رفت از خیمه نگه پشت سر خویش نکرد

بس که بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب

موج خون ، زخم بدن ، داغ جوان ، سجده ی شکر

عجبا دیده ی تاریخ ندیده است به خواب

که جز او خون دلش را به سما پاشیده

چه کسی کرده جز او دشمن خود را سیراب؟

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

چشم هر ملت بیدار حسین است حسین

کشته ی مکتب ایثار حسین است حسین

ارزش گوهر اشکی که به چشم است بدان

نفروشش که خریدار حسین است حسین

آنکه از خون جبین ، خون جگر ، خون پسر

کرده رنگین گله رخسار حسین است حسین

دین من مکتب من کعبه ی من قبله ی من

به محمد قسم این چار حسین است حسین

با وجودی که در آن محفل خون یار نداشت

خلق را در دوجهان یار حسین است حسین

به خداییِّ خدا بر همه خوبان جهان

سیّد و سرور و سالار حسین است حسین

زآشنا دل نتوان برد خدا میداند

آنکه دل برده ز اغیار حسین است حسین

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

کیست این کشته که دریا شده خونین جگرش

سینه ای نیست که سوزی نبرد از شررش

گر بپرسند که کی لحظه ی میلادش بود

گویم آن لحظه که لب تشنه جدا گشت سرش

بهر یک سجده ی کامل ز سه خون کرد وضو

خون پیشانی و خون دل و خون پسرش

پیش پیکان بلا سینه سپر کرد ولی

حنجر کودک شش ماهه ی او شد سپرش

با همه زخم بدن ، قاتل او گشت دو زخم

که یکی بر جگرش بود و یکی بر کمرش

خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا

سه کفن بود در آن وادی سوزان به برش

پسرانم به فدای پسرانش تا حشر

پدرانم همگی خاک قدوم پدرش

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

عطش روز جزا با عطشش رفت ز یاد

آب ، خاکت به سر و آبرویت باد به باد

با لبِ تشنه بریدند سر مهمان را

لعن الله علی آل زیاد و زیاد

به دلش داغ لب حضرت عباس بُود

بحر از این داغ زند تا صف محشر فریاد

دیده بر آب روان دوخت ولی آب نخورد

دید تصویر سکینه به روی آب افتاد

مدح او را همه از نعره ی دریا شنوید

که ز خون جگرش آب به دریا هم داد

تربیت یافته ی یوسف زهرا این است

کز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد

روز محشر که علم در کف عباس بُود

اهل محشر همه این بیت بیارید به یاد:

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

نازم آن کشته که جان یافت کمال از بدنش

تا ابد خنده به شمشیر زند زخم تنش

جامه از زخم بدن دوخته بر قامت خویش

پیرهن از تن و تن پاره تر از پیرهنش

آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو

خاک صحراست کفن بر بدن بی کفنش

جایی از زمزمه ی ماتم او خالی نیست

این شهیدی است که عالم شده بیت الحزنش

تیر دشمن به جگر ، خنجر قاتل به گلو

زخم شمشیر به سر ، چشمه ی خون در دهنش

تا نفس داشت به آن قوم نصیحت میکرد

چه گنه داشت که شد سنگ جواب سخنش

هر دلی یک حرم پیکر صد پاره ی اوست

هر کجا مینگرم نیست بجز انجمنش

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

زیر شمشیر ، امامت به همه عالم داشت

به لبش زمزمه ، در دیده دو صد زمزم داشت

زخمها بر جگرش بود که ناپیدا بود

همه میسوخت و از زخم زبان مرهم داشت

با خدا در یَم خون عهد شفاعت میبست

از گلوی علی اصغر سندی محکم داشت

تیر غم بود که بر سینه ی او میبارید

همه را کرد فراموش و غم عالم داشت

گر همه ملک خدا چشمه ی چشمی میشد

به خدا در غم او اشک مصیبت کم داشت

وقت مرگ از نفسش روح مسیحا میریخت

که به خون پیکر هفتاد و دو عیسی دم داشت

میشنیدند ملائک همه و میدیدند

که ز صبح ازل این زمزمه را آدم داشت

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

هر کجا حکم الهی است سخن گو سر توست

شاخه و نخل و نی و طشت طلا منبر توست

به قیامت قسم از صبح قیامت تا حشر

همه ایام قیامت همه جا محشر توست

آنچه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت

همه در یک گل لبخند علی اصغر توست

آنچه بخشید به اسلام بقا خون تو بود

آنکه خون تو بقا یافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نیزه و زخمت آیات

ورق مصحف آغشته به خون پیکر توست

دوست میخواست تو را کشته ببیند ورنه

نیزه فرمان بر تو تیغ ثنا گو سر توست

نه محرم نه صفر بلکه همه دوره ی سال

باید این بیت بخوانیم که یاد آور توست

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

در سقیفه ز مِیِ فتنه چو پیمانه زدند

شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند

عوض اجر رسالت به رسول دو سرا

دخترش فاطمه را شعله به کاشانه زدند

صدف و دُرّ ز فشار در و دیوار شکست

تا که در کرب و بلا تیر به دُردانه زدند

زدن دخت علی ، ریختن خون حسین

لگدی بود کز اول به در خانه زدند

حرم شیر خدا را به اسیری بردند

کعب نی بود که بر پهلو و بر شانه زدند

ناز پرورده ی زهرا و علی زینب را

از پی دلخوشی زاده ی مرجانه زدند

از ازل بود همین ترجمه و تفسیرش

آنچه فریاد ز دل ، عاقل و دیوانه زدند

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

ای که با خون گلویت شده قرآن تفسیر

آیه آیه شده اوراق تنت از شمشیر

بر تنت آیه نوشتند ز شمشیر ، ولی

جمله جمله همه را نقطه نهادند به تیر

پسرانت همه در راه خداوند شهید

دخترانت همه بر یاری اسلام اسیر

آنچه گفتند و نگفتند رسولان خدا

گشت با خون دل و خون گلویت تفسیر

جان فشانی به سر دستِ تو دارد از شوق

که به پیکان بلا خنده زند کودکِ شیر

به نماز تو بنازم که پس از ذکر سلام

بر سر نیزه درخشیدی و گفتی تکبیر

(میثم) از حنجره ی سوخته فریاد زند

پرسد ای مردم عالم ز صغیر و ز کبیر:

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه ی اوست

سازگار

*****

اگر ای دوست تو را عقده ی عالم به گلوست

داستان تو و غم صحبت سنگ است و سبوست

آستان بوس حرم باش و بپرس از در دوست

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جان ها همه پروانه ی اوست

دل هر کس که حسینی ست ز خود بی خبر است

کشته ی عشق حسین از همه کس زنده تر است

بس که آن جلوه ی توحید مرا در نظر است

هر کجا می نگرم نور رخش جلوه گر است

هر کجا می گذرم جلوه ی مستانه ی اوست

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جان ها همه پروانه ی اوست

هر خدا جوی تمسک به ولایش دارد

هر گرفتار غمی سر به هوایش دارد

هر سری آرزوی بوسه پایش دارد

هر دلی میل سوی کرب و بلایش دارد

ما ندانیم چه سِرّی ست که در خانه ی اوست

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی است که جان ها همه پروانه ی اوست

محمدجواد غفور زاده(شفق)

*****